Uciec przed sobą

Uciec przed sobą

Niedziela to dobry czas na leniwe pierogi

Można kluczyć między własnymi słowami

Oddawać się rozpuście płytkich dyskusji o pogodzie

Celebrować wino i kochać samotność

Szukać nieznanego, ale inaczej – najprzedniej

Uciec przed sobą na drugą stronę ulicy

Sylwek Ed Derach

Foto z Internetu.

Przed snem

Przed snem

Dzień zamknął drzwi za sobą

z ogromnym trzaskiem

Szukam nerwowo odpowiedniego

miejsca na pozbieranie myśli

ale wnętrze wydawało się puste

jak osowiałe ogórki w garnku

Usiadłem na kuchennym krześle

a cisza wydawała się cudem

narodzin dziecka

jednak niedługo

Pomyślałem,

że dobra jest kawa na tę chwilę

Umyłem twarz

i nogami powlokłem w kierunku pokoju

Sen siedział na tapczanie

i mruczał jak kot.

Jeszcze przez jakiś czas

byłem w kokonie jego uwodzenia 

Noc miłym gestem powiedziała dobranoc

a psy zaczęły ujadać

Sylvek Ed Derach

Foto z internetu

Ich milczenie

Ich milczenie

Ich milczenie położyło się cieniem

na twarzach wyjącej konwulsji

Ogień dogasał

a konsternacja zaczęła tkać pajęczą sieć

mając nadzieję na rychłą przynętę

Nic jednak nie zwiastowało kolejnego deszczu

bo słowa afonii szybowały

nad bezchmurnymi wzgórzami

i oddalały się echem

po ostrych ciosach dumnych herbów

Korony głębokich tulipanów

leżały na pniach zwalonych drzew

To był już koniec?

Czas nie chciał się cofnąć

mimo łkania łez

a rozsądek z powściągliwością

już dawno przestał liczyć

groch na matrycy cierpliwości

i na want zaklęcia przestały działać

Sylwek Ed Derach

Foto z internetu

Lato, jesień, zima

Lato, jesień, zima

Krzemowe drzewa rozkołysały się w ogonie gwiazd

Słońce jednak pochyliło się nad jej istotą

By zgłębić skurczoną konsystencję

Czegoś, co zaistniało

Jednak nie znalazło niczego

Co mogłoby dotknąć źrenic czerwonej wiśni

Nieboskłon wyraźnie znużony

Zaczął nucić pieśni na skrzydłach polnych wiatraków

Głębokie trawy wklęsłym oddechem

Rodziły kolejny dzień

Zapach dzikich jabłek skrzyknął

Stado ptactwa na ucztę plecionych warkoczy

Z delikatnej tęczy

Pierwsze deszcze były ciepłe

A wieczory były syte latającego robactwa

Później, gdy spadł śnieg

Długie sople lodu

Wisiały na domowych gzymsach.

A przemijanie upajało się kąpielą między przeręblami

Słońce pewnym krokiem przeszło

Kątkiem ust na drugą stronę potoku

Zapnowała cisza,

A nieboskłon rzucał kości

Sylvek Ed Derech

Foto z internetu

Nie ma już do czego powracać...

Nie ma już do czego powracać

Gdyby chociaż umieli stanąć naprzeciw siebie

I gdyby nie dzieliła ich wymyślona granica

To może zobaczyliby się raz jeszcze

Jak za pierwszym razem dwie białe nie zapisane kartki

Gotowe na wstęp i kolejne znaki

Ale już nie zrobią tego
Bo ona nie chce

Bo nie ma dla niego miejsca

By cokolwiek dopisać nawet na marginesie

Bo już obstrzępione jak liście z drzew spadają

To ze szczytu
To z boku

Raz z dużej

Gdzie indziej z małej litery

Zdanie po zdaniu

On i ona umierają

I jak okiem sięgnąć
To nie ma już do czego powracać

Nie ma dalej sensu kartek przewracać

Napisał Sylwek Ed Derach

Foto z internetu

Ruchem naszych bioder

Ruchem naszych bioder

Tęsknię za jej namiętnością
Ciałem wtulonym w moje
Gdzie tykanie zegara
Nadawało rytm nagości
A ciemna przestrzeń
Zdawała się nie istnieć
Owszem
Przemieszczała się nad nami
Tuliła nasze szepty
A pot wycierała
Wolnym i jeszcze wolniejszym
Ruchem naszych bioder
I na chwilę zastyga
By ponownie poruszyć
Rozniecić płomyk
Aż do wypełnienia wnętrza
Gdzie najmniejsze drgnięcie
Zdawało się być czystym
Bez skazy szczęściem
Tęsknię za każdym muśnięciem

Sylvek Ed Derech

Foto z internetu

I w głowie tańczyły zaklęcia

I w głowie tańczyły zaklęcia

Sen wynurzył głowę z drugiego oblicza

Drwił nogami wisząc na ścianie

Przemknął intrygą po synapsach włochatych czułków

I po niżej biodra jednym susem

Schował się za krzesłem

I wtedy zegar wybił kolejną godzinę

A bezsilność opuściła ręce

Z głowy wychodziły kwadratowe dzwony

Które krążyły jak samoloty na pasie startowym

Ale to nie był koniec natarczywości

Bowiem jakaś landrynkowa granica

Zatrzasnęła się w sobie jakąś koszmarną wizją dnia

I lękliwe oczekiwanie szarpały betonowymi powieki

Po chwili podniosły się rolety

I słońce uderzyło buławą w twarz

Wtedy to drugie oblicze snu

Gwałtownie spadło na podłogę

I potoczyło się kołem w kole

W stronę ciemnej maszynerii

Wiszącej blado na ścianie

Jednak i tak budzik zagrzmiał w uszach

Jak metalowe wiertła

Nowy dzień zamanifestował swoją obecność

Zdziwienie przecierało oczy

A chłodna podłoga podniosła nogi

I w głowie tańczyły zaklęcia

Sylvek Ed Derech

Foto z internetu

Dzień Sądu

Dzień Sądu

Jakość wiary opłakiwała swoje dziewicze dzieje

Nawet panny z Koryntu okryły się żałobą

Nic już nie zostało 

Co nie byłoby zhańbione

Bałwochwalstwo z rumieńcem na twarzy

Uśmiechało się do wizerunku boga

Naiwność starych kobiet nakazywała im

Nałożyć wory pokutne

Przed nadchodzącym dniem sądu

Niniwa oczekiwała Jonasza

A religiańci obiecywali przebaczenie grzechów

Ateiści

Agnostycy i sceptycy nie ukrywali swej pogardy

Do świętoszkowatego lichwiarstwa pasterzy ludu

Niebawem przyszedł dzień rozrachunku

Człowiek ukrył się w nagości sumienia

Przed jego brakiem

Sylvek Ed Derech